Ανακαλύπτοντας...

 τον  αρχαιολογικό  χώρο του  Κεραμεικού

      Η περιπλάνησή  μας στον  αρχαιολογικό    χώρο  του  Κεραμεικού  μας  δημιούργησε  την  αίσθηση ότι  ακολουθήσαμε  για  λίγο  τα  βήματα των  ανθρώπων που  έζησαν σε  αυτό  το  χώρο  αιώνες πριν  από  μας. Ένας  χώρος  στον  οποίο  συνυπάρχει η  ζωή και  ο  θάνατος σε  μια  σχέση αρμονική.Αφουγκραστήκαμε ,νιώσαμε ,είδαμε!τώρα  αν  μάθαμε δεν  ξέρω!τουλάχιστον  οι  αισθήσεις  μας  ενεργοποιήθηκαν!

 

 
Παραθέτω  ένα  απόσπασμα  από  μια μελέτη που αναφέρεται στο  ποίημα  του  Κωστή  Παλαμά  "ΟΙ ΤΑΦΟΙ  ΤΟΥ  ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ"

 « Ο Παλαμάς στους «Τάφους του Κεραμεικού», μας δίνει τρεις ανθρώπινες μορφές οι οποίες πέρασαν στην σφαίρα της αιωνιότητας με τη δύναμη της Τέχνης, αλλά και χάρη στον ηθικό επίγειο βίο τους. Δηλωτικά τεκμήρια της ενάρετης ζωής τους είναι η ενασχόλησή τους με τις τέχνες, οι κοινωνικές τους ευαισθησίες και οι πνευματικές τους αναζητήσεις. Έτσι, με αυτή την αφορμή ο Παλαμάς κάνει αναφορά στις κύριες φάσεις τις πνευματικής δημιουργίας του ελληνισμού, με αφετηρία την ελεγειακή ποίηση και το αρχαίο δράμα, για να καταλήξει στη σύγχρονη ποίηση. Με τον τρόπο αυτό, δηλώνει με σαφήνεια την πίστη του στις ευεργετικές δυνάμεις, που μπορεί να προσφέρει η πρόσμιξη των καλλιτεχνικών μορφών.
Πιο αναλυτικά, ο Δεξίλεως μιλώντας σε α΄ ενικό πρόσωπο εξιστορεί:
Μ’ ανάθρεψαν τα βροντερά τραγούδια του Τυρταίου
και τάραξαν τον ύπνο μου τα όνειρα του Αισχύλου
[…]
τους στίχους του Ανακρέοντα τραγούδησα
[…]
κ’ εγώ ονειρεύτηκα […]
στο θέατρο άξιος ποιητής τα πλήθη να μαγεύω,
κ’ εγώ μια μέρα ν’ ακουστώ βροντόφωνα στην Πνύκα,
αστροπελέκι στους κακούς, και με τους φιλοσόφους
[…]
Με έντεχνο τρόπο, στους στίχους αυτούς, ο Παλαμάς καταγράφει τις σπουδαιότερες πνευματικές κατακτήσεις των αρχαίων ελλήνων. Ξεκινά από τον πολεμικό ελεγειακό ποιητή, Τυρταίο,συνεχίζει με το αρχαίο ελληνικό δράμα, αναφέροντας έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους του, τον Αισχύλο και τέλος κάνει αναφορές στην ανακρεόντεια λυρική ποίηση, στον δικανικό λόγο (Πνύκα), είδος που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στην αρχαία Αθήνα και στη φιλοσοφική σκέψη.
Στην  «Ηγησώ» διαβάζουμε:
[…]
Άλλες κεντούνε δράκοντες κι άλλες κεντούν λιοντάρια
κι όλες κεντούν τους Γίγαντες, μαύρους, ασχημισμένους,
κ’ εγώ κεντώ ένα Γίγαντα… το πώς, δεν το γνωρίζω·
κι εγώ κεντώ ένα Γίγαντα, ξανθόν, ημερωμένο
και πιο όμορφο από τον Άδωνη, πιο λαμπερό απ’ την Πούλια
[…]
Γιατί στα Παναθήναια, σ’ εκείνα καρτερούσα
να μου φανεί ο αγνώριστος, να λάμψει εμπρός μου εκείνος,
να λάμψει και να τον ιδώ, να τον ξανοίξω αμέσως.
Και γνώρισα το θάνατο αντί για τον καλό μου!
[…][ 
Εκτός από τις σαφείς αναφορές στη μυθολογία γύρω από το πρόσωπο της Αθηνάς και την τοποθέτηση της δράσης στη χρονική διάρκεια των Παναθηναίων, που είναι μια γιορτή με πνευματική στόχευση και καλλιτεχνικά δρώμενα, η μορφολογία (ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος στίχος) και η θεματική (η παρθένα που παντρεύεται τον Χάρο) του παραπάνω αποσπάσματος, παραπέμπουν σε ένα καίριο σταθμό της ελληνικής πνευματικής δημιουργίας, το δημοτικό τραγούδι.»

Η τέχνη ως μνήμα και μνήμη: Ο τάφος ως σύμβολο ζωής στην ποίηση του Κωστή Παλαμά 

 Γράφει η Μαρία – Ευτυχία Τσαγανά 

http://fractalart.gr



 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις