Πάνω σε ένα ποίημα....

http://fractalart.gr/nikos-daskalopoulos-2/

Γιώργης Παυλόπουλος

 «Το άγαλμα και ο τεχνίτης»

Σαν έκλεινε το μουσείο

αργά τη νύχτα η Δηιδάμεια

κατέβαινε από το αέτωμα.

Κουρασμένη από τους τουρίστες

έκανε το ζεστό λουτρό της και μετά

ώρα πολλή μπροστά στον καθρέφτη

χτένιζε τα χρυσά μαλλιά της.

Η ομορφιά της ήταν για πάντα

σταματημένη μες στο χρόνο.

Τότε τον έβλεπε πάλι εκεί

σε κάποια σκοτεινή γωνιά να την παραμονεύει.

Ερχόταν πίσω της αθόρυβα

της άρπαζε τη μέση και το στήθος

και μαγκώνοντας τα λαγόνια της

με το ένα του πόδι

έμπηγε τη δυνατή του φτέρνα

στο πλάι του εξαίσιου μηρού της.

Καθόλου δεν την ξάφνιαζε

κάθε φορά που της ριχνόταν.

Άλλωστε το περίμενε, το είχε συνηθίσει πια.

Αντιστεκόταν τάχα σπρώχνοντας

με τον αγκώνα το φιλήδονο κεφάλι του

και καθώς χανόταν όλη

μες στην αρπάγη του κορμιού του

τον ένιωθε να μεταμορφώνεται

σιγά σιγά σε κένταυρο.

Τώρα η αλογίσια οπλή του

την πόναγε κάπου εκεί

γλυκά στο κόκαλο

και τον ονειρευότανε παραδομένη

ανάμεσα στο φόβο της και τη λαγνεία του

να τη λαξεύει ακόμη.

http://latistor.blogspot.com/2013/09/blog-post_23.html#ixzz4ShnI1hlE

http://penseur1.blogspot.gr/2015/09/blog-post_10.html

Οι μαθητές του Γ1 του σχολείου μας "επεμβαίνουν" στο παραπάνω κείμενο γράφοντας δημιουργικά:

"Καθόλου δεν τον ξάφνιαζε
κάθε φορά που χανόταν μέσα στην σκέψη του.
Άλλωστε το περίμενε, το είχε συνηθίσει πια,
σαν ετοιμόρροπο κτίσμα στον δυνατό άνεμο αντιστεκόταν.
Προσπαθούσε τάχα να κατευνάσει τον ορμητικό χείμαρρο.....
μάταια όμως......
χανόταν μέσα στην αγκαλιά του,
γινόντουσαν ένα σιγά -σιγά.
Η αγαλματένια της ομορφιά με το ανθρωπόμορφο τέρας."

"Στίχος 8: Η νύμφη περήφανη για την αιώνια ομορφιά της, 
σταματημένη μες στο χρόνο.
Φοβισμένη για το τι θα συμβεί, θυμήθηκε τη μέρα του γάμου της 
που βίαια την άρπαξε.
Ο Κένταυρος με τα ανθρώπινα χέρια του
και την πήγε στο δικό του παράδεισο."

 από την Άννα Σαρρή

      φιλόλογο του Γ1