Πάμε  θέατρο; 



     Την  Τρίτη  θα  μας  δοθεί  η  ευκαιρία να  παρακολουθήσουμε  μια  ιδιαίτερη  θεατρική παράσταση  στη  Στέγη  Γραμμάτων και Τεχνών.  Το κείμενο  που ακολουθεί είναι μια  κριτική  της  παράστασης  ,που  δημοσιεύτηκε  στην « Καθημερινή» και  θα  μας βοηθήσει  να  κατανοήσουμε το   τολμηρό θεατρικό εγχείρημα !


http://www.kathimerini.gr/


«Μισαλλοδοξία» δίχως λόγια


Θέατρο χωρίς λόγο; Αν αποδεχθούμε ότι οι τέχνες επικοινωνούν διαρκώς και είναι ένα πεδίο αναζήτησης, ναι. Θέατρο χωρίς λόγο και διαλόγους. Οπως η παράσταση που έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη το βράδυ στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση: «Μισαλλοδοξία» ο τίτλος της, και αντλεί την έμπνευσή της από την κλασική ταινία του βωβού κινηματογράφου του 1916 που υπέγραψε ο D.W. Griffith. Μια παράσταση χωρίς λόγια. Μόνο οι ήχοι κάποιων κινήσεων ακούγονται: ο θόρυβος ενός μολυβιού πάνω στο χαρτί, τα κουταλάκια που ανακατεύουν το τσάι, ο ήχος που κάνουν τα χείλη καθώς ρουφούν. Οι μόνοι ανθρώπινοι ήχοι είναι τα επιφωνήματα και μάλιστα αυτά που συνοδεύουν αρνητικές στιγμές: φόβο, έκπληξη, οδύνη, πόνο. Οσο για την ιστορία, την παρακολουθούσαμε από τους υπέρτιτλους, που έπαιζαν τον ρόλο των μικρών καρέ που βλέπαμε και στις ταινίες του βωβού κινηματογράφου.

Οσο περνούσε η ώρα και συνεχιζόταν το στόρι αναρωτιόμουν: μου λείπει ο λόγος; Θα ήθελα να μιλάνε οι ηθοποιοί; Η ευχάριστη έκπληξη αυτού του ιδιαίτερου εγχειρήματος είναι ότι, χωρίς λόγο, χωρίς λόγια –μόνο με τη γλώσσα του σώματος και τη σημαντικότατη βοήθεια της εξαιρετικής μουσικής του Θοδωρή Αμπαζή– οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να μεταδώσουν και την ιστορία και τα συναισθήματα των ηρώων. Μέσω των εικόνων, των εικονοποιήσεων, των εκφράσεων, των κινήσεων και των ελάχιστων ήχων. Είδαμε ανθρώπους να ξεριζώνονται και να κοιμούνται στις πλατείες. Και σ’ εκείνο το σημείο ο υπεριτιτλισμός έγραφε: «Αντέχοντας τη νύχτα»· είδαμε διπρόσωπες συμπεριφορές από τα «καθωσπρέπει» μέλη της κοινωνίας· είδαμε συμπεριφορές ζήλιας, υποκόσμου, διεκδίκησης, ταπείνωσης, απελπισίας, έρωτα, τρυφερότητας, πόνου και αξιοπρέπειας. Οπως η σκηνή που ο πατέρας της ιστορίας (Νίκος Χατζόπουλος) βγάζει τα παπούτσια του πριν δώσει οικειοθελώς τέλος στη ζωή του...

Η νεαρή Ιώ Βουλγαράκη υπογράφει το παράτολμο αυτό θεατρικό εγχείρημα, και οπωσδήποτε στα συν της είναι ότι δεν διστάζει να ρισκάρει. Σε μία παράσταση που ήθελε να είναι θέατρο και ακουμπούσε απολύτως στον βωβό κινηματογράφο, μεταδόθηκε όλο το συναίσθημα που μεταδίδει ο θεατρικός λόγος. Κι αυτό βάζει στην άκρη τις όποιες ατέλειες του εγχειρήματος. Οσο για την έκπληξη του εντυπωσιακού φινάλε, επειδή είναι έκπληξη, δεν θα σας την αποκαλύψουμε.


www.youtube.com/watch?v=WyeqRVKHzNA

 


ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗΝ  ΤΕΧΝΗ  !
ΛΕΜΕ ΝΑΙ  ΣΤΟΝ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ !



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις