Ευαίσθητες κεραίες στην πόλη μας....

      

     Βασικός άξονας στην αντίληψη αυτού του blog και σε όλη τη διάρκεια των πολλών χρόνων που αυτό λειτουργεί υπήρξε η δυνατότητα παρεμβάσεων. Μας ενδιέφερε να μην είναι ένας χώρος μόνο ανάπτυξης και ανταλλαγής θεωρίας, αλλά, καλλιεργώντας τη συμμετοχικότητα και κάνοντας συγκεκριμένες προτάσεις, να αποτελέσει ένα χώρο απ’  όπου κανείς θα οδηγείται στη δράση. Κατά καιρούς, λοιπόν, γεννήθηκαν, ξεπήδησαν από το μπλογκ μας  αρκετές κοινωνικές δράσεις αλλά και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που μπόρεσαν, ίσως, να προσφέρουν μια ελάχιστη θετική ψηφίδα στον εκπαιδευτικό και ευρύτερο κοινωνικό χώρο.( Δράσεις και εκδηλώσεις που δε θα ήταν άσχημη ιδέα να θυμίσουμε σε μια επόμενη ανάρτηση).

            Στα δύσκολα χρόνια που περνάμε, η οξύτητα των προβλημάτων και ο επίμονος τρόπος που αυτά ΔΕΝ αντιμετωπίζονται από την πολιτεία, μπορεί να έχει κι αυτή την παρενέργεια: να μας στρέψει στον εαυτό μας, να  μας γιγαντώσει την αίσθηση ήττας, την απογοήτευση, την αποκαρδίωση, την αδιαφορία για τα κοινά και την πόλη μας.

            Γι’  αυτό και προκαλεί μεγάλη χαρά η συνάντηση με κάθε τι δημιουργικό και ευφάνταστο που συμβαίνει σ’  αυτή την πόλη, γι’  αυτό και έχουμε ανάγκη από προτάσεις και ρεαλιστικές λύσεις στα πολλά μικρά καθημερινά -  μικρά, όμως καθοριστικά για την ποιότητα της ζωής μας που τόσο την έχουμε ανάγκη.

            

       Μ’ αυτή τη λογική διαβάσαμε και ξεχωρίσαμε το άρθρο της  Λίνας Παπαδάκη στην Athens Voice (http://www.athensvoice.gr/article/city-newsvoices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7 ),

το οποίο θέτουμε προς προβληματισμό σήμερα: Με τη λογική ότι όχι μόνο στήνει ευαίσθητες κεραίες στην πόλη μας, αλλά προτείνει κιόλας απλούς τρόπους για παρεμβάσεις.

Τραυματική μνήμη

Η τριλογία του δράματος, Χ. Λαδά & Σταδίου

Mπορεί να είναι μεταμφίεση αλλά πόσες φορές και η μεταμφίεση δεν είναι η ίδια ομορφιά. Μιλώ για το τείχος από αριστουργήματα του Γκρέκο που περιβάλλει την κακή όψη της Eθνικής Πινακοθήκης που βρίσκεται υπό ανακατακευή. Και σκέφτομαι ότι αυτή η λύση των καλοντυμένων κτιρίων θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλα της Αθήνας, τώρα που δεν υπάρχουν χρήματα για πραγματική αποκατάσταση. Γιατί υπάρχουν κτίρια που κάποτε ήταν κοσμήματα και τώρα τραυματίζουν το βλέμμα, την ψυχή. Περισσότερο από όλα στη Σταδίου. Κέντρο πόλης, εμπορικός δρόμος, με κόσμο πολύ, βράδυ-πρωί.

Στο τετράγωνο που γράφτηκε η τριλογία του δράματος της σύγχρονης ιστορίας μας, η δολοφονία του Λαδά, η δολοφονία του Πέτρουλα, οι δολοφονίες της Μαρφίν, ήρθε να μείνει σαν σκηνικό θανάτου το μαύρο κέλυφος του αριστουργήματος του Τσίλερ. Πέντε κινηματογραφικοί θάνατοι, δύο θάνατοι κινηματογράφων. Όπως στους τόπους που γίνεται δυστυχήματα χτίζουν εικονοστάσια, έτσι κι εμείς το αφήσαμε, καμένο κουφάρι να θυμίζει σε κάθε περαστικό ότι οι Έλληνες δεν σκοντώνονται μεταξύ τους μόνο στα τροχαία. Ας τελειώνει όμως αυτό.

Τώρα είναι ίσως η μόνη ευτυχής συγκυρία της εποχής. Τώρα που η αριστερά είναι στην εξουσία, ας πάρει εκείνη την πρωτοβουλία να σβήσει τα σημάδια του μίσους από την πιο όμορφη γωνιά της Αθήνας. Και ας της αποδώσει την ομορφιά της. Και αν δεν υπάρχουν τα χρήματα να ξαναχτιστούν τα σινεμά ας τα παρενδύσει.

Με καλλιτεχνικές κινηματογραφικές αφίσες στο πρότυπο της Πινακοθήκης. Να είναι πάντα σινεμά η γειτονιά μέχρι να ξαναγεννηθεί ο Απόλλωνας και το Αττικόν. Γιατί το σινεμά είναι μνήμη. Μέχρι να ξανανοίξουν μαγαζιά, να ανάψουν το βράδυ τα φώτα, να στολιστεί το σκοτάδι, να παύει να μυρίζει στάχτη και μέσα του να βρίσκουν φωλιά οι τραυματικές μνήμες σαν σκηνές ιστορίας νουάρ, της ιστορίας μας.

Τι λέτε;  Εφικτή η ιδέα της αρθρογράφου; Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ώστε να προωθηθεί η υλοποίησή της;

Υστερόγραφο: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διονύση (ξέρει εκείνος....)